সমস্যাক লৈ ৰাজনীতি আৰু কিমান দিনলৈ

সদৌ অসম ছাত্ৰ সন্থাই দুদিনমান আগতে অসম চুক্তিক লৈ আকৌ কিবা প্ৰতিবেদন চৰকাৰক দাখিল কৰিলে৷ এয়া নতুন কথা নহয়৷ বিগত চল্লিছ বছৰে অসম চুক্তিক লৈ এয়াই চলি আছে৷ কিমানৰ কিমান লাভ-লোকচান হৈছে সেয়া ইতিহাসে ক’ব৷ কিন্তু প্ৰশ্ন হৈছে, এই কাৰবাৰটো আৰু কিমান দিনলৈ চলিব৷ চাওঁতে চাওঁতে এদিন আমি অসম চুক্তিৰ শতবৰ্ষ উদ্‌যাপন কৰিব পৰা হ’মগৈ৷ কথাবোৰ এনেকৈয়ে থাকিব নে জাতিটোৱে ইয়াৰ কিবা বাস্তৱিক পৰ্যালোচনা কৰিব? 

নাগৰিকত্ব [সংশোধনী] আইনখনক লৈ জাতিটোৰ মাজত আজি যি ভাষিক সংকট আহি পৰিছে, জাতিটোৰ বাবে সি এক নতুন কথা নহয়৷ ব্ৰিটিছৰ অধিকাৰভুক্ত হোৱাৰ পাছৰ পৰাই অসমলৈ ভাৰতৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ বহু লোকৰ আগমন ঘটিছিল৷ তেওঁলোক কিছু কিছুয়ে নিজাকৈ অহাৰ পৰিৱৰ্তে সৰহসংখ্যকক ব্ৰিটিছ চৰকাৰে নিজৰ প্ৰশাসনৰ কাম-কাজ সুচাৰুৰূপে পৰিচালিত কৰিবৰ বাবে আমদানি কৰিছিল৷ তাৰে ভিতৰত ব্ৰিটিছে বেছিকৈ প্ৰাধান্য দিছিল কৰ্মপটু জাতি হিচাপে খ্যাত বাঙালীক৷ চৰকাৰী কাৰ্যালয়সমূহত বাঙালী কৰ্মচাৰীক নিযুক্তি দিয়াৰ লগতে শিক্ষাৰ মাধ্যম বাংলা হোৱাৰ বাবে বিদ্যালয়সমূহতো বাঙালী শিক্ষকৰ সংখ্যা বাঢ়িছিল৷ চাহ খেতিয়কসকলেও নানা কৌশলেৰে আমদানি কৰিছিল বণুৱাৰ দল৷ সেই সময়ত বেহা-বেপাৰৰ উদ্দেশ্যৰেও অসমলৈ বহিৰাগতৰ প্ৰব্ৰজন হৈছিল যদিও ঔপনিৱেশিক প্ৰশাসনে নানাপ্ৰকাৰে চৰকাৰী ধনৰ ভঁৰাল টনকিয়াল কৰাৰ উদ্দেশ্যে কষ্টসহিষ্ণু খেতিয়কৰ প্ৰব্ৰজনত উৎসাহ যোগাইছিল৷ ঔপনিৱেশিক প্ৰশাসনৰ এনে বিদেশী প্ৰীতি স্থিতিৰ ফলত অসমীয়া খিলঞ্জীয়া মানুহখিনি ঘাইকৈ তিনিটা দিশত ক্ষতিগ্ৰস্ত হৈছিল– চাকৰি, বাণিজ্য আৰু কৃষি৷ এই তিনিপ্ৰকাৰৰ ক্ষতিয়ে খিলঞ্জীয়া অসমীয়াৰ অৰ্থনৈতিক স্বাৱলম্বিতাত আঘাত হনাৰ ফলত জাতীয়তাবাদৰ উদাৰনৈতিক চৰিত্ৰ কিছু দুৰ্বল হৈ পৰিল আৰু কালক্ৰমত অনাঅসমীয়া বহিৰাগতৰ প্ৰতি খিলঞ্জীয়াৰ প্ৰকাশ্য বিৰাগ তথা বিদ্বেষে ক্ষেত্ৰবিশেষে গা কৰি উঠিল৷ বিগত শতিকাৰ তৃতীয় আৰু চতুৰ্থ দশকত বিদেশীৰ সমস্যাটোৱেই অসমীয়া জাতীয়তাবাদীৰ দৃষ্টিত আটাইতকৈ ডাঙৰ সমস্যা আছিল৷ সেই সময়ৰ বহু পণ্ডিতৰ লেখাত ইয়াৰ উমান পোৱা যায়৷ বিদেশীৰ সংজ্ঞাক লৈও আঁকোৰগোজ আছিল তেতিয়াৰ জাতীয়তাবাদী৷ ১৯৪৭ চনত স্বাধীনতাৰ ঠিক পূৰ্বে বিৰিঞ্চি কুমাৰ বৰুৱাৰ দৰে পণ্ডিতেও তেওঁৰ ভাষণ প্ৰসংগত কৈছিল, ‘Culturally, racially and linguistically, every non-Assamese is a foreigner in Assam’৷ অৰ্থাৎ একেখন দেশৰ ভিতৰৰ লোককো প্ৰকাশ্যে বিদেশী বুলি কোৱা হৈছিল৷ ১৯২৫ চনতেই অম্বিকাগিৰী ৰায়চৌধুৰীৰ ‘চেতনা’ত প্ৰকাশ পোৱা জ্ঞাননাথ বৰাৰ ‘আসামত বিদেশী’তো সেই সময়ৰ অসমত আৰম্ভ হোৱা বিদেশী সমস্যাটোৰ এখন সুন্দৰ ছবি পোৱা যায়৷ বৰাৰ ‘আসামত বিদেশী’-এ জাতীয়তাবাদী দৃষ্টিকোণৰ পৰা সেই সময়ৰ অসমত বিদেশী সমস্যাটোৰ সুন্দৰ আভাস দিয়ে৷ 

সেয়েহে ক’ব পাৰি যে অসমত বিদেশীৰ সমস্যা আজিৰ নহয়; পৰিৱৰ্তে ই একশ বছৰীয়া পৰিক্ৰমা৷ কিন্তু অতিকৈ তাৎপৰ্যৰ কথাটো হ’ল– আজি শ বছৰে এই সমস্যাৰ প্ৰকোপ কমক চাৰি দিনক দিনে বাঢ়িবহে ধৰিছে৷ জাতীয়তাবাদৰ মাত্ৰা যিমানেই তীক্ষ্ণ হৈ নুঠক কিয়, বিদেশী সমস্যাৰ লগত মোকাবিলা কৰিব পৰাকৈ জাতিটোক কিন্তু আজিও সক্ষম কৰি তুলিব পৰা নগ’ল৷ তাৰ পৰিৱৰ্তে জাতীয়তাবাদৰ নামত এচামৰ মাজত চলিল ৰাজনৈতিক আখৰা৷ বিভিন্ন সম্প্ৰদায়ৰ মাজত জাতীয়তাবাদৰ অচিলা লৈ এচাম স্বাৰ্থান্বেষীয়ে অংকুৰিত কৰিলে সাম্প্ৰদায়িক বিদ্বেষ৷ এই বিদ্বেষৰ আলম লৈ চলিল ৰাজনৈতিক যুদ্ধ আৰু এই যুদ্ধত ৰাজনৈতিক চাতুৰ্যতাৰে ‘ভাষা’ক ঢাল হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰি বহুসংখ্যকে কিন্তু বিগত সময়ত বিজয়ৰ মুখো দেখিলে৷ কিন্তু কথা হ’ল ইমানৰ পাছতো জানো এই সমস্যাৰ কিবা স্থায়ী সমাধান পাইছো? কেৱল কিছুমান সহজ-সৰল মানুহৰ সৰলতাৰ সুযোগ লৈ চামে চামে নেতা হৈ বিধানসভা, লোকসভাৰ মজিয়া শুৱনি কৰিছে৷ তেওঁলোক বিভিন্ন সংগঠনৰ নেতা হৈ থাকোঁতে যিবোৰ বিষয়ক লৈ প্ৰতিবাদ কৰিছিল, বন্ধ দিছিল, আজি তেওঁলোক গাদীত বহাৰ পাছত বেলেগে সেই একেইবোৰ বিষয়ক লৈয়েই প্ৰতিবাদ কৰিছে, বন্ধ দিছে; আৰু কিছুদিনৰ পাছত যেতিয়া এতিয়াৰ নেতাসকল গাদীত বহিব, তেতিয়া পাছৰ প্ৰজন্মৰ নেতাই সেই একেইবোৰ বিষয়বস্তুকে লৈ আকৌ প্ৰতিবাদ কৰিব, বন্ধ দিব আৰু এসময়ত গৈ নেতাগিৰি কৰি কৰি গাদীত বহিব৷ মুঠতে প্ৰক্ৰিয়াটো চলি থাকিব৷ সমস্যা কিন্তু একেবোৰেই, মাত্ৰ সময়ে সময়ে মানুহবোৰ সলনি হয়৷ আৰু দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে নেতা-পালিনেতাৰ এই চক্ৰবেহুখনত ভূলুণ্ঠিত হৈছোঁ আমি সাধাৰণ জনতা৷