এশ বছৰলৈ দহ বছৰ
আজিৰ পৰা ঠিক দহটা বছৰৰ পাছত ২০৩৫ চনৰ ১০ মাৰ্চৰ দিনটো অসমীয়া চলচ্ছিত্ৰ জগতৰ বাবে এটা স্মৰণীয় আৰু গুৰুত্বপূৰ্ণ দিন হ’ব৷ কেৱল বোলছবিয়েই কিয়, সঁচাকৈ ক’বলৈ গ’লে অসমীয়া জাতিটোৰ বাবেই সেই দিনটো হ’ব গুৰুত্বপূৰ্ণ আৰু ঐতিহাসিক দিন৷ কিয়নো সেই দিনটোতেই অসমীয়া চলচ্ছিত্ৰ জগতখন এশ বছৰীয়া হ’ব৷ ১৯৩৫ চনৰ ১০ মাৰ্চৰ দিনটোত প্ৰথমখন অসমীয়া ছবি জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাৰ ‘জয়মতী’-এ মুক্তিলাভ কৰিছিল আৰু মাত্ৰ দুটা দিনৰ পূৰ্বে অৰ্থাৎ ১০ মাৰ্চৰ দিনটোত অসমীয়া ছবি ৯০ বছৰীয়া হ’ল৷ চাবলৈ গ’লে অসমীয়া আৰু মূলসুঁতিৰ হিন্দী ছবিৰ মাজত বৰ বেছি বয়সৰ পাৰ্থক্য নাই৷ বয়সৰ ফালৰ পৰা অসমীয়া ছবি হিন্দী ছবিতকৈ মাত্ৰ চাৰি বছৰ সৰু৷ কিয়নো ১৯৩১ চনত ভাৰতত প্ৰথমখন সবাক হিন্দী ছবি ‘আলম আৰা’ নিৰ্মাণ হৈছিল৷ যদিওবা ১৯১৩ চনতেই দাদা চাহেব ফাে{¨ৰ পৰিচালনাত প্ৰথমখন হিন্দী ছবি ‘ৰাজা হৰি(ন্দ্ৰ’ই মুক্তি পাইছিল, কিন্তু সেইখন আছিল নিৰ্বাক ছবি৷ আমাৰ ‘জয়মতী’ৰ সমসাময়িকভাৱে আৰু কেইবাটাও ভাৰতীয় ভাষাৰ প্ৰথম ছবি সেই সময়ত নিৰ্মাণ হৈছিল৷ যেনে– ১৯৩১ত মুক্তি পাইছিল ‘কালিদাস’৷ কালিদাস আছিল প্ৰথম তামিল ছবি৷ জয়মতীতকৈ মাত্ৰ এবছৰ আগতে মুক্তি পাইছিল প্ৰথম কান্নাড়া ছবি ‘সতী সুলোচনা’৷ অৱশ্যে তেলুগু আৰু বাংলা ছবিৰ ইতিহাস আমাৰ জয়মতীতকৈ বহু পুৰণি৷ ১৯২১ত প্ৰথম তেলুগু ছবি ‘ভীস্ম প্ৰতিজ্ঞা’ আৰু ১৯১৯ত প্ৰথমখন বাংলা ছবি ‘বিল্লমংগল’ মুক্তি পাইছিল৷ সেই হিচাপে ভাৰতৰ প্ৰথমখন নিৰ্বাক ছবি ৰাজা হৰি(ন্দ্ৰৰ মাত্ৰ ছয় বছৰ পাছতেই প্ৰথমখন বাংলা ছবিয়ে মুক্তিলাভ কৰিছিল৷ সেইখনো কিন্তু নিৰ্বাক ছবিয়েই আছিল৷ গতিকে বাংলা আৰু তেলুগুৰ লগত আমি অসমীয়া ছবিৰ তুলনা নকৰোঁ৷ কৰিব লাগিব হিন্দী, তামিল আৰু কান্নাড়াৰ লগত৷ যাৰ বয়স আমাৰ জয়মতীৰ ওচৰা-উচৰি৷ ভাৰতীয় ছবি বুলি ক’লে মূলতঃ হিন্দী, কান্নাড়া, বাংলা, তেলুগু আৰু তামিল ছবিয়েই দপ্দপাই থাকে৷ কিন্তু আৰু মাত্ৰ দহটা বছৰৰ পাছত এশ বছৰীয়া হ’বলগীয়া অসমীয়া ছবিয়ে আজিৰ এই স্তৰ আহি পাবলৈ নব্বৈটা বছৰ লাগিল৷ ইয়াৰ বিপৰীতে অপ্ৰিয় হ’লেও সত্য যে আমাৰ সমসাময়িকভাৱে আৰম্ভ হোৱা হিন্দী, তামিল আৰু কান্নাড়া ভাষাৰ ছবি আমাতকৈ বহুখিনি আগুৱাই গ’ল৷ অনস্বীকাৰ্য যে অসমীয়া আৰু হিন্দী ছবিৰ জন্ম সমসাময়িক হ’লেও দুয়োটাৰ মাজত তুলনা কৰাটো নি(য় উচিত নহ’ব৷ কাৰণ হিন্দী ছবিৰ বিশাল বজাৰখন বা উদ্যোগটো অসমীয়াৰ সৈতে নিমিলে৷ আমাৰ বজাৰখন সীমিত, যাৰ বাবে বিনিয়োগৰ পৰিমাণো স্বাভাৱিকতে এটা সীমাৰ ভিতৰতহে থাকে৷ কিন্তু আন দুটা আঞ্চলিক ভাষা– তামিল আৰু কান্নাড়া? তেওঁলোকৰ সমানে সমানেও কিন্তু আমি নব্বৈ বছৰে দৌৰিব নোৱাৰিলোঁ৷ ইয়াৰ কেইবাটাও কাৰণৰ ভিতৰত এটা অন্যতম কাৰণ দৰ্শকৰ ৰুচিবোধ আৰু মনস্তত্ত্ব৷ যিকোনো ভাষাৰ, বিশেষকৈ সৰু সৰু আঞ্চলিক ভাষাৰ ছবিৰ উদ্যোগসমূহ কিমান বেগেৰে আগুৱাই যাব সেয়া দুয়োপক্ষৰ মাজত নিৰ্ভৰ কৰে৷ এই দুটা পক্ষ হ’ল দৰ্শক আৰু ছবি নিৰ্মাতা৷ ছবি নিৰ্মাতাই দৰ্শকৰ মনস্তত্ত্ব বুজিব লাগিব আৰু দৰ্শকৰো নিজৰ ভাষাটোৰ ছবিখনৰ প্ৰতি মোহ থাকিব লাগিব৷ নিজৰ ভাষাটোৰ ছবিখন চাবলৈ ওলাই আহিব লাগিব৷ ভাষা এটা কেৱল ধ্ৰুপদী স্বীকৃতিতেই জীয়াই নাথাকে৷ ভাষা এটা কেৱল সাহিত্য-চৰ্চাতেই জীয়াই নাথাকে৷ ইয়াক জীয়াই ৰাখে সেই ভাষাটোৰ গীত-নাটক-চলচ্ছিত্ৰ-কবিতা আদিয়েও৷ ঠিক সমান্তৰালভাৱে ছবি নিৰ্মাতায়ো বুজিব লাগিব দৰ্শকৰ ৰুচিবোধৰ লগতে সমাজখন বা জাতিটোৰ প্ৰতি থকা দায়িত্ববোধ৷ ২০২৪ বৰ্ষটোত একুৰিৰো অধিক অসমীয়া ছবিয়ে মুক্তিলাভ কৰিছিল৷ তাৰ ভিতৰত দৰ্শকে আঁকোৱালি ল’লে মাত্ৰ দুখনমান ছবিহে৷ সেয়ে এখন ছবি নিৰ্মাণ কৰাৰ পাছত আৰু এখনত বিনিয়োগ কৰিবলৈ বহু প্ৰযোজকে দহবাৰ চিন্তা কৰিবলগীয়া হয়৷ এয়াই বাস্তৱ৷ ছবি এখন বাণিজ্যিকভাৱে সফল নহ’ল বুলিয়েই যে ছবিখন বেয়া হ’ব কথাটো মুঠেও তেনেকুৱা নহয়৷ চিনেমা বনাব লাগে কাৰণেই বনোৱা আৰু দৰ্শকৰ ৰুচিবোধৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি কিন্তু সমাজখনলৈ কোনোধৰণৰ নেতিবাচক বাৰ্তা নিবিলোৱাকৈ সুস্থ ৰুচিবোধ আৰু বিষয়বস্তুৰ ছবি এখন বনোৱাৰ তফাৎটো অলপ স্পষ্ট কৰি ল’ব পাৰিলেই অসমীয়া চলচ্ছিত্ৰক কোনেও ধৰি ৰাখিব নোৱাৰিব৷ অসমীয়া ছবিৰ গতি মাজতে স্থবিৰ হৈ পৰিছিল৷ এতিয়া লাহে লাহে গতি লৈছে৷ আৰু লওক৷ হাতত আৰু মাত্ৰ দহটা বছৰ আছে৷ আমাক কোনেও ধৰি ৰাখিব নোৱৰা তেনেকুৱা এটা অৱস্থা এই দহটা বছৰৰ ভিতৰত অসমীয়া ছবি উদ্যোগে কৰি তুলিব নোৱাৰিবনে/